تا حالا شده

حس کنی تمام چیزایی که الان داری میبینی و تجربه میکنی بوی خاطره میدن؟

نه چیزی مثل دژاوو.. منظورم متفاوت ازینه

بوی خاطره

مثل اینکه هیچ تجربه ای جدید نیست، همه چی انگار توی قدیم اتفاق افتاده و .. الان دیگه هیچ چیزی طعم خودشو نداره، هیچ چیز واقعی نیست.. مث یه نمایش از زندگی که دارن پخش میکنن و تو فقط نظاره گری

چرا من باید روزی ۴ تا قرص بخورم

که فقط شبیه آدمیزاد بشم..

چرا جایی وجود نداره که من بتونم با خیال راحت اون موجود درونم که میخوام باشم.. بتونم نشون بدم چی هستم و چه کارایی بلدم.. اصلا چرا هیچکس به من، به من خودم افتخار نمیکنه؟ حتما باید برای دیگران نفعی داشته باشم تا بهم افتخار کنن؟